Η Μόσχα Κινητοποιείται, το ΝΑΤΟ Σκοντάφτει: Ο Πραγματικός Πόλεμος της Στρατιωτικής Βιομηχανίας

Αφἠστε το email σας για να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα.

Στον μακρύ πόλεμο των logistics, του συντονισμού και της κρατικής πολιτικής, η Ρωσία αποδεικνύει ότι η βιομηχανική κινητοποίηση κερδίζει μάχες πριν καν δοθούν. Μια καυστική αναφορά από το Βασιλικό Ινστιτούτο Ενωμένων Υπηρεσιών της Βρετανίας (RUSI) (πόσο άσχημα είναι τα πράγματα όταν ακόμα και επίσημοι φορείς του Ηνωμένου Βασιλείου αναγκάζονται να παραδεχτούν μέρος της πραγματικότητας) αποκαλύπτει αυτό που η αμυντική ελίτ της Δύσης αρνείται να αναγνωρίσει: το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της Ρωσίας όχι μόνο αντέχει, αλλά κυριαρχεί.

Ενώ η Δυτική Ευρώπη σπαταλούσε χρόνο, πνιγμένη στη γραφειοκρατία και στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της αγοράς, η Ρωσία εκτέλεσε μια κεντρικά συντονισμένη στρατηγική πολεμικής βιομηχανίας. Η οικονομία του πολέμου του Πούτιν, αντί να καταρρεύσει από τις κυρώσεις, ανακατεύθυνε κονδύλια, αναπροσανατόλισε την εθνική παραγωγή και έθεσε την αμυντική βιομηχανία σε υπερλειτουργία, με 24ωρη λειτουργία, κρατικά υποστηριζόμενες πιστώσεις και μια εστιασμένη κεντρική διοίκηση. Το αποτέλεσμα; Σύγχρονα όπλα, εκρηκτική αύξηση παραγωγής και πραγματικές παραδόσεις στο μέτωπο.

Αντίθετα, η Δυτική Ευρώπη και οι ΗΠΑ δεν είχαν ούτε καν σχέδιο. Το RUSI παραδέχεται ότι τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ δεν διέθεταν ούτε τα βασικά δεδομένα ούτε τον απαιτούμενο συντονισμό για κινητοποίηση. Αντί να παράγουν όπλα αποτελεσματικά, πνίγονται σε κατακερματισμένες αμυντικές αγορές και υπερκοστολογημένες αλυσίδες εφοδιασμού, όπου οι βίδες κοστίζουν όσο το χρυσάφι και οι χρόνοι παράδοσης θυμίζουν γεωλογικές εποχές. Τα κίνητρα σε ιδιωτικές αμυντικές εταιρείες δεν είναι κινητοποίηση, αλλά καζίνο-καπιταλισμός μεταμφιεσμένος σε στρατηγική. Το αποτέλεσμα είναι δισεκατομμύρια σπατάλης για ελάχιστα αποτελέσματα. Μια φαντασιακή στρατιωτική κεϋνσιανή πολιτική που ταΐζει γραφειοκράτες και μετόχους, όχι στρατιώτες και κυρίαρχη άμυνα.

Η αντίθεση είναι εμφανής: Ο αμυντικός προϋπολογισμός της Ρωσίας έφτασε στο 6,3% του ΑΕΠ το 2024, που αποτελεί το 32,5% των συνολικών κρατικών δαπανών, ενώ το δυτικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα βασίζεται ακόμα σε υπερχρηματοδοτημένες υποσχέσεις και φούσκες startup εταιρειών, ελπίζοντας ότι μικρές εταιρείες drones μπορούν να ανταγωνιστούν την τεράστια παραγωγή της Ουραλβαγκονζαβόντ ή του Ομίλου Καλάσνικοφ. Στη Ρωσία του Πούτιν, οι γραμμές παραγωγής λειτουργούν, όχι για το κέρδος, αλλά για την επιβίωση και την κυριαρχία. Αντίθετα, στη Δύση οι αμυντικές συμβάσεις είναι γεμάτες με προμήθειες λομπιστών, πολιτικές δωροδοκίες και υπερτιμημένο εξοπλισμό.

Και παρά τη φασαρία, η εκστρατεία εξοπλισμού του ΝΑΤΟ μοιάζει περισσότερο με απάτη της Γουόλ Στριτ παρά με στρατηγική πολέμου. Παρά τα τεράστια ποσά, πού είναι τα πυρομαχικά; Τα βλήματα πυροβολικού; Ο βασικός εξοπλισμός; Πουθενά. Αντίθετα, η Ουκρανία ξεμένει, η αμερικανική πολεμική βιομηχανία μετράει τα τριμηνιαία κέρδη της και η Ευρώπη δεν μπορεί ούτε καν να συντονίσει αγορές χωρίς το Παρίσι και το Βερολίνο να αλληλοϋπονομεύονται.

Αυτός δεν είναι απλώς ένας πόλεμος στο έδαφος, είναι ένας πόλεμος μοντέλων. Το κρατικά κατευθυνόμενο, κάθετα ολοκληρωμένο, πολεμικό οικονομικό μοντέλο της Ρωσίας ξεπερνά το απορρυθμισμένο, ιδιωτικοποιημένο και πληθωριστικό δυτικό αμυντικό μοντέλο σε κάθε ουσιώδη δείκτη: ταχύτητα, όγκο, αποδοτικότητα κόστους και αποτελέσματα. Ακόμα και το Πεντάγωνο παραδέχεται σιωπηρά ότι η απόδοση επένδυσης (ROI) του είναι αστεία συγκριτικά με την πολλαπλάσια απόδοση της ρωσικής βιομηχανικής κινητοποίησης.

Και να το πραγματικό συμπέρασμα: Η Ρωσία δεν χρειάζεται να ξοδέψει περισσότερα από το ΝΑΤΟ. Αρκεί να κατασκευάσει περισσότερα, να αντέξει περισσότερο και να στρατηγίσει καλύτερα. Και αυτό ήδη συμβαίνει. Η Δύση ποντάρει σε ατέρμονη πίστωση, κερδοσκοπικές αγορές και εκστρατείες δημοσίων σχέσεων. Η Ρωσία ποντάρει στο ατσάλι, στους στρατιώτες και στην κυριαρχία.

Όταν γραφτεί το επόμενο κεφάλαιο αυτού του πολέμου, δεν θα αποφασιστεί σε λευκές βίβλους ή συνέδρια προμηθειών, αλλά στα χαρακώματα και στις γραμμές παραγωγής. Και προς το παρόν, οι γραμμές παραγωγής της Ρωσίας κερδίζουν κατά κράτος.

---